Καλές ήττες !

«Γιατί  εσύ τί νομίζεις πως είναι ο άνθρωπος; Προϊόν υπό κατασκευή είναι. Αλλιώς πώς   εξηγούνται τόσες ανορθογραφίες στις σελίδες της ιστορίας; Μια σειρά από ήττες και ντροπιαστικά μνημόσυνα είναι, πάντα με την κουτσή προσδοκία ενός καλύτερου αύριο».

«Ε νομίζω είστε αδικαιολόγητα απαξιωτικός. Τόσα επιτεύγματα τόσες, λαμπρές ανακαλύψεις. Ο άνθρωπος κουβαλάει το θαύμα»! 

«Μαλλιά!»

«Κρίσεις άλλωστε πάντα υπήρχαν, υπάρχει και η ενόρμηση της καταστροφής και τα συγκρουόμενα συμφέροντα αφού  συμβιώνουμε στον ίδιο πλανήτη».

«Εγώ μια κρίση θυμάμαι πάντα. Οι αιώνες αντιγράφουν αλλήλους.  Ανθρωπάκια μου εμβρόντητα η κρίση ab urbe condita !»

Ήταν ομολογουμένως ένας πολύ ενδιαφέρων διάλογος. Είχα στήσει αυτί πίσω από τη δεύτερη βιβλιοθήκη-τοίχο που οριοθετούσε την αίθουσα του αναγνωστηρίου. Γύρευα εναγωνίως ένα συγκεκριμένο λεξικό όταν η αναζήτηση μου διακόπηκε από τις φωνές τους. Ήθελα να δω τα πρόσωπά τους όμως. Να διαπιστώσω ποιοι κρύβονται πίσω από αυτή την διελκυστίνδα. Πήρα τη στροφή πίσω από τα βιβλία λοιπόν για να βρεθώ στο χώρο τους όταν ξαφνικά η τραχιά και αλλόκοτη φωνή του ενός ήχησε με ένα επιφώνημα! 

«Ουστ από δω γάιδαρε». Τρέχοντας σχεδόν ο δεύτερος εγκατέλειπε την αίθουσα στην οποία μόλις είχα εισχωρήσει .«Τί κοιτάς;»  μου λέει αυστηρά ! Είσαι και συ κουλ συγκάτοικος στη γη μας; Ε μαλάκα; 

Πάγωσα και μου πέρασαν 2-3 τσουχτερές απαντήσεις αλλά κρατήθηκα.

«Κάτσε» μου έγνεψε. «Θες καφέ;

 «Όχι ευχαριστώ» του απαντώ. 

«Θες να κεράσω κανένα σοκολατάκι, εδώ τα κουβαλάω, τρώω ένα κάθε ώρα να σπάει την πίκρα του σκέτου.   «Όχι να είστε καλά» συνεχίζω. 

«Ε τί σκατά θες ρε; Μήπως να πάμε στη μπυραρία απέναντι να αναμετρηθούμε; Να σε δω ρε νιάτο αντέχεις ή θα κλατάρεις στα τρία πάιν να ούμε! Βάζω στοίχημα στο δεύτερο βαρέλι θα αρχίσεις να μπαρμπαλάς για καμιά γυναικούλα άσπλαχνη ή για τις δουλειές και τον καπιταλισμό που ασυζητητί μας γαμάει αλλά να μην τον δαιμονοποιούμε κιόλας εξ' ολοκλήρου. Χαχαχα! Δε μιλάς ε! Μετά στο πέμπτο πάιν θα μου πεις ότι πραγματικά χαίρεσαι γι αυτήν την απροσδόκητη συνάντηση και ότι θα την θυμάσαι ε; Μετά; Μετά; Μετά να πούμε στον χαλαρό ντι τζέι να βάλει κανά Νικ Κέηβ και να αφήσει τα καλοσιδερωμένα, τα σημερινά, τα αποστειρωμένα. Και να σου χαράξω και δυο φωνήεντα ακόμα γιατί σου περνάνε από το μυαλό κάτι σκέψεις σαν κλανίτσες υπόκωφες ότι είμαι ένας λόγιος παλιόγερος που χει καταπιεί τα άπαντα του Μπουκόφσκι και αράζει στις βιβλιοθήκες και τι κάνεις εσύ τώρα μαζί μου και τα λοιπά ρε φλωράκο. Εγώ βρε νιάτο φοράω τιράντες για να κρατάνε την πελώρια κοιλιά μου, γιατί μου φωνάζει κάθε πρωί ‘’προσοχή κατολισθήσεις ‘’ χαχαχα ! Εσύ γιατί φοράς τιράντες βρε ! Έχετε πλάκα ρε μαλάκα μικρέ εσείς οι νέοι! Παγιδεύεστε σε αυτό που αρχικά αρνείστε ! Κρατάτε την παντιέρα του ασυμβίβαστου αφού την έχετε ήδη προβάρει αυτάρεσκα στον καθρέφτη του χωλ! Δε σας μισώ ε! Λοιπόν πάμε; Θα σε πάω και για πατσά στο τέλος. Θα καθίσουμε απέναντι και με γυαλισμένα μάτια από το μεθύσι δε θα ξεχάσω να σε ευχαριστήσω μικρέ για την παρέα και να σου ευχηθώ καλές ήττες. 

Πάμε ;

«Πάμε!» 

«Αυτός είσαι! Μη με ρωτήσεις μόνο γιατί έδιωξα τον προηγούμενο. Κουβαλούσε το θαύμα χαχαχαχ !Σπρώξε μόνο αν μπορείς λιγάκι γιατί με πονάνε τα χέρια μου σήμερα. Αν δε θες να κεράσω μπύρες άφησέ με στη στάση».

Έπιασα τις λαβές από το αμαξίδιο και φύγαμε για να κυλήσουμε παρέα στην απέναντι μπυραρία.